ჩემი მეგობრები მეუბნებოდნენ, რომ ჭკუიდან შევიშალე , როცა კვლავ დავინტერესდი მამაკაცებით

მე 54 წლის ვარ — ძლიერი და გამოცდილ ქალად ვთვლი თავს. 26 წელი ვიყავი გათხოვილი, მაგრამ ერთ დღეს მივხვდი: უკეთესს ვიმსახურებ. არ მიმიღია იმპულსური გადაწყვეტილება, არ მოვქცეულვარ დაუფიქრებლად. დაველოდე, სანამ ჩემი შვილი უნივერსიტეტში არ ჩააბარებდა და წავიდოდა სასწავლებლად — შემდეგ კი ჩავალაგე ჩემოდნები და წავედი.

მქონდა პატარა ბინა, რომელიც დედისგან მემკვიდრეობით დამრჩა. ადრე ვაპირებდით მის გადაცემას შვილზე, მაგრამ ახლა გადავწყვიტე — თვითონ იშოვოს. მე კი, ბოლოს და ბოლოს, ისე ვიცხოვრებ, როგორც მინდა.

ანუ რთული იყო. ჩემმა ქმარმა სცადა დაბრუნება, მპირდებოდა, რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა, მაგრამ არ მინდოდა ოქროს გალიაში დაბრუნება. დავიწყე თავისუფლების შეგრძნება და მისით ტკბობა.

ჩემი მეგობრები მეუბნებოდნენ, რომ გონება დავკარგე, რადგან ისევ დავინტერესდი კაცებით. მაგრამ უბრალოდ მინდოდა, თავი ისევ ქალად მეგრძნო: ლამაზად, სასურველად, მნიშვნელოვანად.

რამდენიმე წლის შემდეგ გავიცანი ვიქტორი. მეზობლები ვიყავით, პარკში ხშირად ვხვდებოდით. საუბრები გრძელდებოდა, მზერა თბებოდა. ბოლოს პაემანზე დამპატიჟა.

გადავწყვიტე, შეხვედრა ჩემს სახლში ყოფილიყო — მინდოდა კულინარიული ნიჭით გამემართლებინა. მოვამზადე დახვეწილი ვახშამი, სანთლები ავანთე, ჩავიცვი ყველაზე ლამაზი კაბა. ნერვიულობა მქონდა, მაგრამ სიხარულით ველოდი საღამოს.

ზუსტად შვიდ საათზე ზარი გაისმა. კარი გავაღე — და გავშეშდი. ვიქტორი იდგა ზღურბლზე. არც ყვავილები, არც შოკოლადი — არცერთი ყურადღების ნიშანი.

— ხელცარიელი მოხვედი? — ვკითხე გაოცებულმა.

— და რა? ბავშვები ხომ აღარ ვართ — მიპასუხა ოდნავი გაკვირვებით.

— სწორედ ამიტომ — ცივად გავუღიმე. — ნახვამდის.

კარი ცხვირწინ მივუხურე.

მომეძალა რისხვა. როგორ შეიძლება ზრდასრული კაცი ასე მოიქცეს? მაგრამ წლების შემდეგ ერთი გაკვეთილი ვისწავლე — თავი უნდა გიყვარდეს. თუ მამაკაცი თავიდანვე არ გხედავს როგორც ქალს, არამედ უბრალოდ მოსაუბრედ ან დროებით მზარეულად — ამ ურთიერთობას არანაირი მომავალი არ აქვს.

მოგვიანებით, განაწყენებულმა ვიქტორმა მთელ კორპუსს უთხრა, რომ ვითომ ამაყი ვარ და მარტო ყოფნა მელის. დაე იფიქროს ასე — სჯობს მარტო ვიყო, ვიდრე უღირსად.

შესაძლოა, ოდესმე ისევ შემხვდეს ნამდვილი ჯენტლმენი. ან იქნებ ისინი მართლაც გაქრნენ?

თქვენ რას ფიქრობთ? სწორად მოვიქეცი?